سلام

قبل از نوشتن یادداشت جدیدم برخود لازم می دانم از کلیه دوستان عزیز پارسی بلاگی که اعتماد کردند و به بنده رای دادند تقدیر و تشکر کنم

امام مهربانی ها

از جماران می نویسم

از اندیشه بارانی تو

از طنین صدایت که آرامش بخش یک ملت بود

و از گام های استوارت که جهان را به تکاپو انداخت؛

تکاپویی عظیم برای بیداری؛

آری از تو می نویسم

از تو ای امام مهربانی ها

سلام

بعد از تقریبا بیش از یک ماه وقفه دوباره اومدم با یه شعر جدید از خودم

نظر یادتون نره لطفا، این شعر تقدیم به فرزندان شهدا...



آن مرد خوب با خدا؛ بابا

من کی به دنیا آمدم؟ دیروز، من کی ز دنیا می روم؟ فردا

این کوله بار سنگی سنگین آیا به مقصد می رسد؟ آیا...

دنیا پر از من، من پر از دنیا، هرگز تفاوت نیست، نه هرگز

من می توانم مثل او باشم، آن مرد خوب با خدا؛ بابا

سال هزار و سیصد و شصت است،خورشید همین خورشید و مه این ماه

اینجا دقیقا مثل امروز است، اینجا برابر هست او با ما

بابا شبیه ما پر از امید،بابا شبیه ما هوس دارد

او مثل ما هست از همین ترکیب، ما مثل او شاید همان معنا

آن بوسه ی آخر که بابا کرد مثل عسل طعم شهادت داشت

مثل کبوتر پر کشید و رفت، در این قفس ماندیم ما اما

با زندگی تا زندگانی کرد، آموخت او آیین مردن را

با مردنش اثبات کرد آن روز، قانون سخت خوب مردن را

بین من و بابا شدن تنها یک فاصله دیوار تصمیم است

من می توانم مثل او باشم، آن مرد خوب با خدا؛ بابا